انجمن علمی اقتصاد سلامت ایران

وقتی گزارش ها ونتایج فروش داروها را مشاهده می کنیم، می بینیم که از سال ۹۱ تا ۹۸ قیمت ارزی که به مواد اولیه دارو اختصاص داده می شود در سال ۹۱ حدود ۱۰۰۰ تومان بوده و امروز ۴۲۰۰ تومان است و این یعنی ۴ برابر رشد داشته است و قیمت ارز مواد بسته بندی و جانبی با ارز نیمایی حدود ۹۰۰۰ تومان، یعنی ۹ برابر شده است. اما داروهای تولید داخل، بطور متوسط نزدیک به ۳۲ درصد افزایش قیمت افزایش داشته است بطوریکه برخی اقلام تا ۵۰ درصد و برخی اقلام ۱۵ تا ۲۰ درصد

حال باید بپرسم که تولید کننده داخلی، افزایش هزینه های خودش را چگونه باید پوشش بدهد؟ آیا واقعا این مدار حاشیه سودی داشته که بتواند ۴۰۰ درصد فقط در مواد اولیه و چیزی حدود ۷۰۰ درصد درکل مواد مصرفی و تمام شده اش را تحمل کند و افزایش قیمت ندهد؟ این موضوع نشان می دهد که تولیدکنندگان مجبور شده اند که از کیفیت بکاهند و فضایی ایجاد شود که مردم باور کنند که داروهای داخل فاقد کیفیت هستند.

یعنی سیاست گذاری نادرست و نابگونه ی دارو و ایجاد محدودیت برای تولید,عدم اولویت گذاری برای بحث تولید ملی و عوارض ناشی از بیماری هلندی همه دست به دست هم دادند که فضای بسیار تکان دهنده ای برای تولیدکنندگان و امر تولید دارو ایجاد کنند.

بنابراین در وهله ی اول باید سیاست های دارویی ما اصلاح شود و سیاست ها به نفع تولید و کیفیت دارو جهت پیدا کند. از نظر ما و مطالعاتی که ما انجام دادیم، دارو باید با کنترل های دقیق علمی و کیفی به بازار وارد شود. یعنی نظام کنترل دارو باید به نحوی عمل کند که داروی فاقد کیفیت به بازار داخل نشود.

با کنترل کیفیت و اعمال دقیق ضوابط تولید آزمایشگاه های کنترل دارو، فقط دارو در صورتی که احراز کند کیفیت لازم را داراست به بازار وارد شود و وقتی به بازار داخل شد به مردم اطمینان داده شود که این دارو کیفیت لازم و اثربخشی مطلوب را داراست.

باید از تلاقی منافع بطور جدی جلوگیری شود و اینکه کسی که دارای منافعی در حوزه خدمات پزشکی است، نباید در نظام تصمیم گیری دخالت داشته باشد

با صدای بلند تاکید می کنم که صنعت تولید داروی کشور با مخاطرات جدی مواجه خواهد شد.